Sonnet VI

Then let not winter's ragged hand deface
In thee thy summer, ere thou be distill'd:
Make sweet some vial; treasure thou some place
With beauty's treasure, ere it be self-kill'd.
That use is not forbidden usury,
Which happies those that pay the willing loan;
That's for thyself to breed another thee,
Or ten times happier, be it ten for one;
Ten times thyself were happier than thou art,
If ten of thine ten times refigured thee:
Then what could death do, if thou shouldst depart,
Leaving thee living in posterity?
     Be not self-will'd, for thou art much too fair,
     To be death's conquest and make worms thine heir.

William Shakespeare

Sakın silmesin kışın partal eli

Yazını baharını, damıtılmadan benliğin:
Akıt şirinliğini bir şişeye; doldur hazineni,
Kendisini yok etmeden doldur hazinesini güzelliğinin.
Gönülden borç ödeyenleri mutlu ediyorsa,
Yasadışı tefecilik sayılmaz bu;
Bir başka sen türetmek öncelikli vazifen, unutma,
Biri on yapan elbette olur on kat daha mutlu;
On kere sen daha mutlu olurdun bir tek senden,
On kere sen on kere daha türetilebilseydin kendinden:
Ölüm çaresiz kalır o vakit, sen göçerken,
Gelecek nesillerde yaşamana göz yumarken.
    Yazık olmasın o eşsiz güzelliğine, bırak bencilliği,
    Mirasçın olmasın solucanlar ve zapt etmesin ölüm seni.