Alkoliğim

İçtim içtim
Oldum o biçim
Gecenin sanki
Meltemi dindi
Elimden yüzümden
Kanım çekildi
Kaldı sesleri
Şekiller hep silindi
Ayaklarımın altı
Ne kadar derindi
Önümden,
Siviller çekildi.
Karşıma,
İşte o anda
Nefesim kesildi
Sorun bana
Karanlık, aydınlık
Nerede ve ne idi?
Yürüdüm boşluklara
Saklandım boşluklara
Ölmek istermiş gibi
Atıldım otlaklara
Hayal kervanıma
İşte burada katıldım
Beni seven karım olsa
Aş diye önüme
Ekmek ve soğan koysa
Dese şükret dününe
O mel’un şişeyi alsa
Kafama şefkatle vursa
Dese içme, iyi olur
Paran yarına kalsa
Koy başını yastığa
Zannetme ki Kaya
Ben olmasam
Arsalarda yatarsın
Yıldızları saya saya
O anda uzaklardan
Köpekler uludu
Bu sesleri kulağım
Vicdanım bile duydu
Köpek mi vicdanımdan
Vicdan mı köpekleşti uludu
Bunlar birbirine karıştı
Bu ne iğrenç barıştı.
Zaten son paramı
Ben bu işe yatırdım.
Kendimi bilerek batırdım.
Böyle olmak için
Midemi bulandırdım.
Şimdi hayali karım da
Beni yalnız bıraktı
Onun bile azarı
Bana ne sıcaktı
Artık ben kendimi
Yalnız bileceğim
Alkoliğim ben
Buldukça içeceğim.

R…T…B…

Akıl Hastalarının Yazdıkları Şiirler, İnilti