Alışveriş Yapan

Yaşlı bir kadınım ben.  
Almanya uyandığında  
Devlet yardımı azaldı.  
Çocuklarım verirlerdi bana  
arada sırada birkaç kuruş,  
ama pek öyle bir şeyler alamıyorum gene de.  
Bu yüzden daha az gider oldum  
eskiden her gün alışveriş yaptığım dükkanlara.  
Sonra aklımı başıma topladım günün birinde  
ve eski bir müşteri olarak her gün  
gitmeye başladım fırına, manava yeniden.  

İhtiyacım olan şeyleri seçerdim bir bir,  
her zamankinden ne daha çok alırdım, ne daha az,  
peksimetler de koyardım ekmeğin yanına,  
lahananın yanına da pırasa,  
ama hesabı çıkarttıkları vakit çekerdim içimi,  
karıştırıp küçük para kesemi tutuk parmaklarımla,  
yeterince param yok, derdim, başımı sallayarak,  
bunları ödeyecek,  
ve tüm müşterilerin gözleri önünde  
çıkardım dükkandan gene başımı sallayarak.  
Ve şöyle diyorum kendi kendime:  
Hiçbir şeyi olmayan bizler gibiler  
yiyecek satılan yerlerde görünmezlerse bundan böyle  
hiçbir şeye ihtiyacımız yok sanabilirler,  
ama buraya gelir de hiçbir şey satın alamazsak eğer  
haberleri olur hiç değilse.  

Bertolt BRECHT