O yaralı demirin üzerinden, alçı gözlerin üzerinden,
kayıyor yıllardan değişik bir dil
zamandan. Bir kuyruktur kaba at kıllarından,
öfkeyle dolu taş eller, ve evlerin rengi
ölüp gidiyor ve çatlıyor mimarlığın kararları,
korkulu bir ayak kirletiyor balkonları:
ağır ağır, yığılmış gölgeyle,
kışla ve miskinlikle yaralanmış maskelerle,
gidiyor günler yüksek alınlara
aysız evlerin arasında.
Su ve alışkanlık ve yıldızın savurduğu
o beyaz çamur, ve özellikle
öfkeyle çanların dövüp durduğu hava,
yıpratıyor eşyaları, dokunuyor
tekerlere, duruyor
puro butiklerinin önünde,
ve saçaklarda büyüyor o kızıl saç
uzun bir ağıt gibi, düşerken dibe
anahtarlar, saatler
ve unutulmaya alışkın çiçekler.
Nerede yeni doğmuş menekşe? Nerede
kravat ve o bakire kızıl batı rüzgârı?
Meskenlerin üzerinden
yaklaşıyor çürük tozdan bir dil,
kırıyor çemberleri, kemiriyor boyayı,
sessizce ulutuyor siyah sandalyeleri,
ve örtüyor çimentodan gül süslemelerini,
yolunmuş metalden iskeleler, deniz ve yün,
alazlanan fotoğrafların büyütülmüşü
yağmurla yaralanmış, yatak odalarının susuzluğu,
ve panterin gök gürlemesiyle savaştığı
o muazzam sinema afişleri,
sardunyaların mızrakları, bozulmuş balla dolu butikler,
öksürükler, parıldayan kumaştan giysiler,
her şey örtülür yenilginin ve nemin
ve kötülüğün ölümcül tadıyla.
Belki yıpranır boğulmuş konuşmalar, bedenlerin sürtünmesi,
yorgun bayanların faziletleri, dumanda kalanlar,
acımasızca öldürülmüş domatesler,
hüzünlü bir alaydaki atların adımları,
birçok isimsiz parmağın bastırdığı ışık,
aşındırıyor kirecin düz lifini,
çevreliyor dış cepheleri nötr bir kokuyla
bıçaklar gibi: tehlikenin havası
kemirirken koşulları
ve tuğlaları, su gibi aşar tuz üzerinden,
ve kalın akslı yük arabaları yalpalayıp gider.
Ezilmiş güllerden ve deliklerden dalga! Rayihalı
damarların geleceği! Merhametsiz nesneler!
Kimse göçmesin! Kimse açmasın kollarını
o kör suda!
Ey devinim, ey ağır yaralayan isim,
ey şaşırmış rüzgârla
ve kırbaçlanmış renkle dolu! Ey mavi gitarların
ölümlerine doğru düştüğü yara!
kayıyor yıllardan değişik bir dil
zamandan. Bir kuyruktur kaba at kıllarından,
öfkeyle dolu taş eller, ve evlerin rengi
ölüp gidiyor ve çatlıyor mimarlığın kararları,
korkulu bir ayak kirletiyor balkonları:
ağır ağır, yığılmış gölgeyle,
kışla ve miskinlikle yaralanmış maskelerle,
gidiyor günler yüksek alınlara
aysız evlerin arasında.
Su ve alışkanlık ve yıldızın savurduğu
o beyaz çamur, ve özellikle
öfkeyle çanların dövüp durduğu hava,
yıpratıyor eşyaları, dokunuyor
tekerlere, duruyor
puro butiklerinin önünde,
ve saçaklarda büyüyor o kızıl saç
uzun bir ağıt gibi, düşerken dibe
anahtarlar, saatler
ve unutulmaya alışkın çiçekler.
Nerede yeni doğmuş menekşe? Nerede
kravat ve o bakire kızıl batı rüzgârı?
Meskenlerin üzerinden
yaklaşıyor çürük tozdan bir dil,
kırıyor çemberleri, kemiriyor boyayı,
sessizce ulutuyor siyah sandalyeleri,
ve örtüyor çimentodan gül süslemelerini,
yolunmuş metalden iskeleler, deniz ve yün,
alazlanan fotoğrafların büyütülmüşü
yağmurla yaralanmış, yatak odalarının susuzluğu,
ve panterin gök gürlemesiyle savaştığı
o muazzam sinema afişleri,
sardunyaların mızrakları, bozulmuş balla dolu butikler,
öksürükler, parıldayan kumaştan giysiler,
her şey örtülür yenilginin ve nemin
ve kötülüğün ölümcül tadıyla.
Belki yıpranır boğulmuş konuşmalar, bedenlerin sürtünmesi,
yorgun bayanların faziletleri, dumanda kalanlar,
acımasızca öldürülmüş domatesler,
hüzünlü bir alaydaki atların adımları,
birçok isimsiz parmağın bastırdığı ışık,
aşındırıyor kirecin düz lifini,
çevreliyor dış cepheleri nötr bir kokuyla
bıçaklar gibi: tehlikenin havası
kemirirken koşulları
ve tuğlaları, su gibi aşar tuz üzerinden,
ve kalın akslı yük arabaları yalpalayıp gider.
Ezilmiş güllerden ve deliklerden dalga! Rayihalı
damarların geleceği! Merhametsiz nesneler!
Kimse göçmesin! Kimse açmasın kollarını
o kör suda!
Ey devinim, ey ağır yaralayan isim,
ey şaşırmış rüzgârla
ve kırbaçlanmış renkle dolu! Ey mavi gitarların
ölümlerine doğru düştüğü yara!
Pablo Neruda
"Yeryüzünde İkinci Konaklama"dan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder