Burada Bitiriyorum

Burada bitiyor bu kitap. Kömür ateşi gibi
bir öfkeden doğdu, yanan ormanlardan oluşan
çayırlıklardan. Keşke devam edebilseydi
kırmızı bir ağaç gibi
ve yayabilseydi berrak yanık izini.
Ama sen sadece öfkeyi bulmadın
ağacın dallarında: kökler yalnızca acıyı değil
kudreti de arıyordu,
ve ben düşünce dolu taşın gücüyüm,
birleşmiş ellerin sevinci.

Nihayet insanların arasındayım.

İnsanlar arasında yaşayan bir rüzgârım,
ve kıstırılmış yalnızlıklardan
giderim sayısız kavgaya,
özgürce çünkü arıyor senin elin elimi
ve kuşatıyor yılmaz sevinçleri.

Bir insanın gündelik kitabı, açık bir ekmek
işte bu benim şarkımın coğrafyası,
ve köylülerin imecesi
toplayacak bir gün bunun ateşini
ve alazını görecekler ve yeniden
yapraklar olacak toprağın gemisinde.

Ve bu sözler doğacak yeniden,
belki başka bir zamanda, acı olmaksızın,
kirli lifler kara otlar gibi
şarkıma yapışmaksızın,
ve tekrar benim korlu
ve yıldız ışıklı kalbim harlanacak tepelerde.
Böyle bitiriyorum bu kitabı, burada bırakıyorum
benim Evrensel Şarkı’mı, sürgünde yazdığım,
yurdumun gizli kanatları altında mırıldandığım.
Bugün, 5 Şubat, bu yıl 1949,
Şili’de, “Godomar de Chena”da,
45 yaşımın dolmasına bir kaç ay kala.

Pablo Neruda

Evrensel Şarkı

1949