Dörtlükler

I

sarılırsan hayata bir çocuk sevincinde
bin bir rengiyle bahar çiçek açar bahçende
zaman ak telleriyle okşasa da başını
kolay ölür mü insan umut varsa içinde

II

dupduru bir yürekle sevebilmek ne güzel
bir gönüle bin gönül verebilmek ne güzel
bunca yarım kalmışlık içinde bir an oldu
yoğrulup bütünleştik diyebilmek ne güzel

III

karışırken saçların saçlarıma o akşam
hüzünlü bir ırmakta yıkanıyordu zaman
yalnızlık sarılırken tükenmiş sevgilere
kimsesizliğimizdi paylaştıkça çoğalan

IV

ne bir hoşçakal dedin ne de yüzüme baktın
oysa biliyordum sen dünden daha sıcaktın
tanıktır yüreğimiz yaşadık bu sevdayı
ve bilmedi hiç kimse bende neler bıraktın

V

ne kaygılar ne ölüm ne zulmü karanlığın
çaresiz komaz beni senin yokluğun kadar
insanım tükenirim içinde yalnızlığın
gel çiçeklensin evren erisin uzaklıklar

VI

açar mıydı çiçekler güzelliğe varmasa
çürür giderdi tohum toprağa sarılmasa
açlık ölüme gebe analar çocuklara
sabah olmazdı insan yarına inanmasa

VII

geçmiş yaratıyorken bağrında geleceği
günışığı siliyor yeryüzünden geceyi
nasıl doğarsa yaşam ölümün kendisinden
yalan da emziriyor memesinde gerçeği

VIII

boyun eğmekten farksız bu kavgada yan çizmek
hep zamana sığınmak hep yarını beklemek
oysa malûmdur zaman bir devim içre vardır
koyulsa da karanlık yola çıkıla gerek

IX

gece biter miydi gün ateşler yakmasaydı
nesil sürer miydi can bedene akmasaydı
var etmektir en kutsal gerçeği var olmanın
devran döner miydi kul emek katmasaydı

X

aşktır ölümlerin varamadığı 

o en gizli tapınağı insanın 

açar kapısını güzelliğine 

insanı insanda aramaların 

XI

o sessiz çığlıktır deli taylarla koşar 

aykırı rüzgârdır eslak yelelerinde 

yangındır o en derin okyanuslarda başlar 

yaşar karlı dağların sonsuz hürriyetinde 

XII

tutsak bir öfkedir aşkın tarihi 

yalınlığın bilgesi her gün yeniden yazar 

kırmızı bir güldür, kanar avuçlarında 

sevda sararmış bir gül olur ağlar 

XIII

iki taşın arasında yaşandı bu aşk 

iki uçurum boyu, öyle derin ve çıplak 

şimdi içim kanatsız bir sarıca 

artık hiçbir kovuğpa sığmayacak 

XIV

rüzgârın kollarına düşerken 

ebediyyen seninim diyordu yaprak 

sarı saçlarını okşayan dala 

güz ayrılık şarkısını unutuverdi

Ayten Mutlu