Botanik

Kana susamış litre ağacı ve hayırlı boldo çalısı
yayıyor türünü
hayvansı zümrütten kışkırtıcı öpücüklerinde
ya da taşlar arasındaki kara suların antolojisinde.

Ağacın tacındaki fışkın ele veriyor
kendi kar beyazı diş yarasını
ve yabanıl fındık inşa ediyor sarayını
kitap sayfalarından ve damlalardan.

Altemisa ve chepica sarmalıyor
oregano çiçeğinin gözlerini
ve sınırın parıltılı defnesi
kokuya buluyor uzaktaki idari ofisleri.

Quila ve quelenquelén sabahları.
Fuchisiaların soğuk lisanı
kaybolan üç renkli taşların arasında
haykırıyor köpüğüyle: Yaşasın Şili!

Altın yüksükotu bekliyor
parmağını karın
ve yuvarlanıyor zaman ateşin ve şekerin
meleklerini birleştirecek düğünü olmaksızın onun.

Sihirli tarçın ağacı
yıkıyor yağmurda safkan dallarını
ve atıyor yeşil külçelerini aşağıya
Güney’in bitkisel suyuna.

Ulmo ağacının tatlı çarkları
ağzına kadar dolu çiçeklerle
kaldırıyor kırmızı copihuenin damlalarını
sezerken gitarların güneşini.

Yabanıl delgadilla
Ve göksel poleo
raks ediyor çayırlıklarda yakın zamanlarda
Toltén ırmağının uyandırdığı genç çiyle.

Gizemli doca
kumda boynunu vuruyor morunun
ve arıyor deniz üçgenlerini
kıyıların kuru aylarına karşı.

Cilalı gelincik,
şimşek ve yara, ok fırlatılışı ve ağız,
ekiyor kendi al işaretlerini
yanan buğdayın üzerine.

Belirgin patagua
süslüyor kendi ölülerini
ve dokuyor kendi ailesini
kaynak suyuyla ve ırmak madalyalarıyla.

Paico otu yakıyor fenerlerini
Güney’in ikliminde, aciz,
gece geldiğinde
hiç uyumayan denizin üzerine.

Yalnız uyuyor meşe,
dümdüz, çok yoksul, çok aşınmış,
o berrak çayırlıkta çok önemli
yıpranmış ve eziyet görmüş giysisiyle
ve kutsal yıldızlarla dolu kafasıyla.

Pablo Neruda

Evrensel Şarkı