Bulut

Dinmiş tufanın son bulutu! 

Bir sen gezinirsin açık mavi gökte. 

Senindir, kimsesiz, neşesiz gölge. 

Sevinç dolu günü, bir tek sen üzersin.

Az önce çepeçevre sarmıştın gökyüzünü, 

Şimşek de seni sarıverdi dehşetle. 

Sen ise saçtın gizemli gürlemeni, 

Ve açgözlü toprağa yağmur içirdin.

Yeter, defol! İşin bitti artık. 

Toprak tazelendi, tufan da kaçtı buralardan. 

Ve işte rüzgar da yaprakçıkları okşarken, 

Kovuyor seni şu huzurlu göklerden.

Aleksandr Sergeyeviç Puşkin

Seçme Şiirler

1835