İsyancı

Gökten öfkeyle iner bir Melek kartal gibi,
İmansızın dolayıp eline saçlarını,
Ardından sarsarak der : “Unutma kaideyi!”
(İyilik Meleği’nim senin) İsterim bunu!

Bil ki sevmek gerekir, asla surat asmadan,
Yaramazı, şaşkını, çarpığı, zavallıyı,
Yayman için İsa’ya, ordan geçtiği zaman,
Merhametle dokunmuş kıvançlı bir halıyı.

Aşk da böyledir işte! Kalbim usanç duymadan,
Alev alesriyerek ve Tanrı aşkına yan;
Cazibesi bitmeyen tek gerçek şehvet budur! ”

Ve Melek, günahkârı döver, sevdiği kadar,
Dev yumrukları ile acıya acı katar;
Lanetlinin yanıtıysa “İstemiyorum!”dur.


Charles Baudelaire
Kötülük Çiçekleri