Medusa

İçimde yeşeren kara tohum
Kirli, sağanak bir yağmur
Ekip onu her seferinde
Kızıl saçlarından toprağa
Saçımı yıkıyorum fosseptiğin buğusuyla…

İçimdeki tohum patladı, patlayacak
Ama tomurcuğumu kemiriyor
Durmadan kör bir yılan
Zehrini akıtıyor kanıma
Zevkten içime patlayarak
Dölünü veriyor kadınlığıma
Kör bir yılan yeşeriyor toprağımda.

İçimdeki magma taştı taşacak
Kızgın alevlerimi kusuyorum volkanlarımdan
Saçlarında yürüyorum çıplak dağların
Ay ışığında yılan gibi kıvrılarak.

İçimdeki sonbahar, bedbin
Felçli, sakat bir hasta
Her daim yasta, her daim kusta
Saçlarımı örüyor ağır elleriyle yaz
Kirli bir ağustosta.

İçimdeki yılan kör olmasa
Sorun değildi hani
O zaman sokacağı yeri de bilirdi Medusa
Ama şimdi endamım bedbaht
İçimdeki yılan
Çünkü koca bir yalan.

Yalan damlıyor zekerinin ucundan
Tüm kadınları döllüyor, kadınlığımda
Yalan döllüyor verimli toprağımı
Sonra da huzur içinde ölüyor
Şefkatli kollarımda.

Yalan oluyorum
İhtiraslı bir karadul
Döl yolumu kanatıyorum organıyla
Ölürken tohumunu alıyorum
Onu yeşertiyorum her sonbaharda.


Hasan Uygun