Ölümü belki her zaman gizlice düşündüm
Her şeyin içinde ve her şeyden önce düşündüm
O benim içimdeki ikizimdi sanki
Onu, kendimi düşününce düşündüm
Unutur gibi oldumsa da arada bir
Unuttuklarımı özleyince düşündüm
Bir tabloda bin yıl önceki bir kız
Bana kederle gülümseyince düşündüm
Üzgün çocukluğumla karşılaştım düşümde
Ellerimi saçlarında gezdirince düşündüm
Biliyordum her yerden beni gözlediğini
Bunu hep bildim ve sessizce düşündüm
Veysel gibi uzun ince bir yolda
Gidiyorken gündüz gece düşündüm
Kendi ölümüyle ölüyorsa da herkes
Kendi ölümümü biri ölünce düşündüm
Öylesine güçlüydü ki yaşamak duygum
Bir kavramdı ölüm, onu sadece düşündüm
Her şeyin içinde ve her şeyden önce düşündüm
O benim içimdeki ikizimdi sanki
Onu, kendimi düşününce düşündüm
Unutur gibi oldumsa da arada bir
Unuttuklarımı özleyince düşündüm
Bir tabloda bin yıl önceki bir kız
Bana kederle gülümseyince düşündüm
Üzgün çocukluğumla karşılaştım düşümde
Ellerimi saçlarında gezdirince düşündüm
Biliyordum her yerden beni gözlediğini
Bunu hep bildim ve sessizce düşündüm
Veysel gibi uzun ince bir yolda
Gidiyorken gündüz gece düşündüm
Kendi ölümüyle ölüyorsa da herkes
Kendi ölümümü biri ölünce düşündüm
Öylesine güçlüydü ki yaşamak duygum
Bir kavramdı ölüm, onu sadece düşündüm
Ataol Behramoğlu
Yarım Yüzyıldan Şiirler
Şubat 2001
