Şenliğin Sonu XII

Ak köpük, Mart’ta Ada’da, görürüm
dalganın dalgayla uğraştığını, beyazlığın çatladığını,
okyanusun taştığını dipsiz fincanından,
nasıl da bölünür gök
papazsı kuşların uzun uçuşlarıyla,
ve sarı belirir sonra
değişir ayın rengi,
bir sahil güzünün sakalı uzar,
ve benim adım Pablo,
eskiden olduğum gibiyim,
sevdalıyım, şüphedeyim,
borçluyum,
o dalgaları taşıyan işçileriyle
sonsuz denizin sahibiyim,
o denli huzursuzum ki
ziyaret ediyorum daha doğmamış ulusları:
geliyorum ve gidiyorum denize
ve denizin ülkelerine,
kılçıkların dilini biliyorum,
sert balıkların dişlerini,
enlemlerin titreyişlerini,
mercanların kanını,
balinanın dilsiz gecelerini,
ülkeden ülkeye gittim, araştırdım
haliçleri, dayanılmaz bölgeleri,
ve her zaman döndüm geriye, huzur bulamadım –
köklerim olmaksızın ne söyleyebilirim ki?

Pablo Neruda
(Tören Şarkıları’ndan, 1961)