Şiir, Sadece

Yok düş kuracak vakit bile Her şeyi bir yana bırakıyoruz söylene söylene. Edip Cansever Kirli Ağustos Yerçekimli Karanfil

Öyle yorgun ki kentimiz Düşlerden ve söyleşmekten Yok duyacak kimse sesimizi Gönderdik göndermesine, yüzümüz Oradan da Yok olarak geri geld...

Düşürdük gölgemizi suya Ardından kendimizi Sessizlik gibi sade, telaşsız Hani var ya oldukça yavaş uzanır el ağlayana Yüzdük bütün gün adal...

Uzatmışlar ölüsünü kumlara Mavi yüzlü çocuğun Unutulmayan maviden Hiç unutulmayan İri bir balık asılı durur ağaçta Dik ve bulanık Ayrı ayrı...

Su Vuruyor kıyıdaki gemi leşlerine Yalıyor sokaklarını kentin Savuruyor öfkeyle rüzgârını Masmavi yangınından Bir evin bir odası yanıyor ya...

Duymuyoruz dokununca duymuyoruz Taşlara kayalara taşlara Nasıl kanmıyorsa yüreğimiz sevince Sevince, acılara da İşliyor kireçli taşını yont...

Konuşulmaz fırtınada, çünkü ölüm Katar özünü fırtınaya da Neyi bekliyoruz böyle neyi Yendik mi yenik mi düştük yoksa Bir ufak kuş yukarıda ...

Adını söylediler, ölümünü ardından Ardından hemen ölümünü Fısıldar gibi soyadını, ilgisiz Sokağın bitiminde sazlardan Şapkalar ören adama K...

Sevindik görünce birden Limandaki eski tekneyi Koştuk yokuş aşağı bir süre Yakalanmamak için Geceyi anlatan ishakkuşuna Sabaha benzedik tah...

O zaman neydi, eskidi sandıktı gölü Kapı önlerinde söyleşen kadınları Boyasız bir sandal sazların içinde Nasıl koyverdik sonra ke...