Çoğu sarkık pancurlu harap evleri ile
Sefahat barındıran eski bir mahallede,
Zâlim güneşin kente, damlara, tarlalara,
Ok gibi ışınları vururken buğdaylara,
Bir tek ben düşsel kılıç talimi için varım,
Her köşede bir uyak rastlantısı koklarım,
Kaldırımdaymış gibi uyup kelimelere,
Çarparak uzun zaman düşlenmiş dizelere.
Bu kansızlık düşmanı, gıda uzmanı baba,
Uyarır dizeleri güller gibi kırlarda,
Buharlaştırıp durur gamları göğe doğru,
Ve bal ile doldurur kovanları ve usu.
Koltuk değneklileri hep odur gençleştiren
Ve genç kızlarmış gibi, onlara neşe veren,
Buyurur her ürüne artık olgunlaşmayı,
Bir de ölümsüz kalpte her dem çiçek açmayı!
Odur, bir şair gibi, kente indiği zaman,
En iğrenç olan şeyin bahtını soylu kılan,
Güneştir, kral gibi, giren hastanelere
Ve bütün saraylara, uşaksız ve sessizce.
Charles Baudelaire
Kötülük Çiçekleri
