Yağmur, Toprak, Keder

Oturdum kır kahvesine
Havada toprak kokusu

Yumuşacık yağmur yağıyor
Okulsuz çocukların düşlerine
Işığı tüketilmiş
Can kara gözlerine

Yağmurla toprakla yaralı
Bir güz kahvesinde ikindi
Küçücük bir çocuğun saflığı
Doldurdu yüreğimi

Bugün gonca alevi keder
Ufkuma inceden yağıyor
Yağmurla beraber

Ahmet Ada

Gün Doğsun Gül Üstüne

Bağevinde Ozan

Düştü ilk yaz yağmuru
toprakla söyleşen rüzgar
kokusunu verdi günbatısından
bulutsu kekremsi
öpüşleri ağulayan

Kuyu dibinde bağevinin
yüzyıllık yalnız testi
gibi susuz, kandilsiz halka
el verdin gönül verdin

Sen ki okyanusta damla
ayın altında derin mavi su
balıkçılara muştusunu dağıtan
bulutlarla sevdalı cankuşu

Ey çocukların kuşların akranı
alınterinin gümüş sesi ozan
rüzgar gülü şarkın dizildi
günü uyandıran kuşlardan
basımevi çıraklarından al haberi

Ahmet Ada

Gün Doğsun Gül Üstüne

Yaralı Güller

Koyunların ilk merhabasıyla
Dağ eteklerinden dökülür kuş sesleri
Giderim güne karşı bayırda
Çeler gözlerimi papatyaların şöleni

Günlerce gecelerce aylarca
Külhan uykusuz sevdalı
Şehir kalır arkamda
Bir yanı ışık tufanı
Bir yanı gözbağı

Fabrikalarında
Emeğin cengi vurur
Hırçın
Güzel
Halayda

Yüreğin bordasında rüzgar
Selamlar o çelik öfkeyi
Harami elinde mahzun
Yaralı gülleri

Bulutlar gider, nergisler
Giderim yamaçlarda düşünceli
Çelik pırıltısı taşır düşlerim
Bir yanım kıvılcım
Bir yanım kar çiçekleri

Ahmet Ada

Gün Doğsun Gül Üstüne