Bolluk

Yonca pazar günü toplanır, insan pazartesi
Peygamber çiçeği bilmeden ölür
Omaholar çiçek koparmaz gece
Çünkü bolluğu ölüler getirir bize
Suda boğulmuş martı ölümsüzdür
Ve yaşlandım, buzlu camın havailiği gibi
Savaşan yalnızlığın gökyüzü kış
Sabah yumuşak karla yükseldikçe
Artık ölüm tümden yeşermezmişcesine
Belleğin eşiği yunmuş yıkanmış

Deniz sen her zaman kusursuz düşündürdün
Çok eskidenmiş gibi ölüyorum
Tanımadığım otlarla içiçe
Çünkü bolluğu ölüler getirir bize
Ama bir şey daha var, biliyorum

Melih Cevdet Anday

Güneşte

Güneşte

Çünkü saatler dardır, her şeyi almaz 

Güneşte çözülür ve kayarlar bir yana. 

Mısırlar güçlükle büyürken yağmursuzluk 

Kaygılandırır dilsiz bahçıvanı. 

Sessiz kuşlar, bir keçi, ağır iğde ağaçları. 

Bir araba geçti incelmiş yoldan 

El salladı biri, belki tanıdık, 

Belki değil, süreksizliğin eşanlamı. 

Ve denizin yorgun çağındaydı çocuklar 

Çığlıkları titretir balkondaki sarmaşığı, 

Çünkü dardır saatler, sığmaz biraraya 

Dalgınlık, deniz ve sardunya. 

Rüzgâr alıp götürdü balıkçı teknelerini 

Uzaktaki kılıçlara, ki bilemeyiz 

Hangi derinlikte dölleyerek denizi 

Gidiyorlar öyle ağırbaşlı, doğuya. 

Ve ocaktan çorbanın kokusu geldi demin 

Burun deliğine kedinin ve köpeğin. 

Rafta kitaplar, mavi bir şişe ve gül 

Donmuş kalmışlar tek başlarına. 

Duvarda bir resim, resimde kalabalık 

Köy alanı, çocuklar, çember ve zaman. 

Breughel nasıl da toplamış bunca 

Ortaklığı ve uyumu biraraya, 

Çünkü saatler dardır, sığdırılmaz. 

Güneşte her şey çözülür gider bir yana.

Melih Cevdet ANDAY