Zaman İçinde

I.

Gök uzak, yer uykuda,
Yalnız değilim ama,
Bir açık pencereden
Ay doluyor odama.
İçim odam gibi loş
Ürperiyor gecede,
Şurada yatağım boş,
Burada uykusuz ben.

II.

Gök uzak, gün uykuda,
Engin mesafelerle,
Ay giriyor buluta..
Sesler hatırlatıyor
Bana uzak-yakını.
Durdurmak istiyorum
Saatin tiktakını!

III.

Ses yok, mesafe silik,
Odamda varlığımın
Bütün tüyleri dimdik.
Odamda iki kardeş,
Bakıyor birbirine.
Birisi can veriyor,
Öbürünün yerine.
Odamda iki kardeş
Biri dün, biri yarın..

IV.

Dün koyu gölgeleri
Üzüntülü bir ömrün;
Beni bana benzeten,
Bütün benim olan dün.
Çağırınca ses veren
Derin bir kuyu gibi,
Yıkılmış kenarları,
Çekilmiş suyu gibi.

Ve bu harabezarın
Yanıbaşında yarın,
Gülüyor acı acı.
Değil bana yabancı
Bu beyaz, temiz yüzün
Ziyneti olan hüzün.
Taze çizgilerini
Yakından tanıyorum,
Sesini eserimin
Son beyti sanıyorum.

V.

Ben su istemiyorum
O karanlık kuyudan.
Bana en unutulmaz
Acıları uyutan
Bir baş dönmesi lâzım.
Ama kalbim duracak
Kapanacakmış ağzım.
Ah ey hülyalarımın
Aynası gibi dümdüz
Bana gülümseyen yüz!
Ey yazıma benzeyen
Bu yüzün çizgileri!

VI.

Odamda iki kardeş:
Biri dün, biri yarın.
Ve ben aralarında
Bir köprüyüm onların...

Kemalettin Kamu

Çığıltı

Engin ses veriyor yel ıslığına,
Benziyor dalgalar bir kar çığına,
Çarparak bahçemin parmaklığına,
Üç gün, üç gecedir çağlıyor deniz.

Aslan kükreyişi değil kafeste,
Bir insan yüreği saklı bu seste,
Bu benim derdime uyan bir beste:
"Annem öldü" diye ağlıyor denizi.

Kemalettin Kamu

Kimsesizlik

Yıllardır ki bir kılıcım kapalı kında,
Kimsesizlik dört yanımda bir duvar gibi;
Muzdaribim bu duvarın dış tarafında,
Şefkatine inandığım biri var gibi.

Sanıyorum saçlarımı okşuyor bir el,
Kıpırdamak istemiyor göz kapaklarım;
Yan odadan bir ince ses diyor gibi gel!
Ve hakikat bırakıyor hülyamı yarım.

Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın,
Kulaklarım komşuların ayak sesinde;
Varsın yine bir yudum su veren olmasın,
Baş ucumda biri bana 'su yok' desin de!

Kemalettin Kamu

İrşad

Sevgilim güvenme güzelliğine,
Senin de saçların tarumar olur;
Aldanma talihin pembe rengine,
Hayatın uzun bir intizar olur.

Sevgilim her insan doğarken ağlar,
Çiceklerle açar, sularla çağlar,
Rehgüzarı olur, bahçeler, bağlar,
Nihayet isimsiz bir mezar olur.

Sevgilim baksana bir yanda gülen,
Bir yanda gözünün yaşını silen,
Kimi benim gibi erir derdinden,
Kimi senin gibi bahtiyar olur.

Sevgilim senin de geçer zamanın,
Ne şöhretin kalır, ne hüsn-ü anın,
Böyledir kanunu kahpe dünyanın,
Dört mevsim içinde bir bahar olur!

Kemalettin Kamu

Hazan Yolcusuna

Saçların yine solgun,
Bağrın elemle dolgun,
Nereye yolculuğun
Yeni bir gurbete mi?

Ben de kuru bir yaprak
Gibi seninleyim bak,
Zülfüne takılarak
Oldum gönül veremi

Gözlerin dolu melal,
Yüzün bir ince hilal,
Giderken benide al
Berabarine emi?

Kemalettin Kamu

Gurbet

Gurbet o kadar acı
Ki, ne varsa içimde
Hepsi bana yabancı
Hepsi başka biçimde

Eriyorum gitgide
Elveda her ümide!
Gurbet benliğimi de
Bitirdi bir biçimde

Ne arzum ne emelim

Yaralanmış bir El’im
Ben gurbette değilim
Gurbet benim içimde

Kemalettin Kamu

İzmir Yollarından Son Mektup

Belki şimdi sana son 

Sözlerimi yazmadan 

Gözlerim kapanacak. 

Belki var daha beş on 

Dakikalık bir zaman. 

Anne, için yanacak 

Mektubum okunurken. 

Beliren bir emeli 

Çok görme bana sakın. 

Ben Tanrı'ya en yakın 

Bir yola sapıyorum, 

Milletimin uğrunda 

Türbemi yapıyorum. 

Düşündüm huzurunda 

Ebedi bir akşamın, 

Düşündüm ki babamın 

Dizi dibinde geçen 

Yirmi iki seneden 

Elimizde kalan ne? 

Sorarım sana anne: 

Madem ki gün gelecek, 

Herkes aynı meleğin 

Önünde eğilecek, 

Niçin o güne değin 

Çan sesleri duyayım? 

Bugün de bir yarın da. 

Bırakın uyuyayım 

İzmir kapılarında! 

Anne elveda artık, 

Şu iki üç asırlık 

Gecenin gündüzünü 

Görmeden gidiyorum. 

Ne beis var diyorum, 

O günün seherinde 

Senin ince yüzünü 

Görüyor gibiyim ya... 

Ey genç gecelerinde 

Beşiğimi bekleyen! 

Ediyorum emanet 

Seni Anadolu'ya! 

Sütünden, emeğinden 

Ne verdinse helâl et. 

Söyle Hacer'e o da 

Hakkını helâl etsin, 

Gönülcüğü dilerse 

Başkalarına gitsin... 

Ben ermeden murada 

Ecel kırdı kolumu; 

Artık beyhude yere 

Beklemesin yolumu. 

O ne anne, o güzel 

Gözlerinden akan ne? 

Geri dönemem diye 

Ağlıyor musun anne?

Kemalettin Kamu