Yitik Kan

Bir altın tas gibi gelen bu sabahta
Turnalar aşarken dağlardan
Acının ve umudun uzun sınırında
Hiç ilişmeyin kalsın kan.

Gün gelir kalkar gider bir çiçekte, otta
Buluşur yitik kanlarla Anadolu'da öteki
Kar akı bir sakalla bekler Hacı Bektaş-ı Veli
El ele tutuşup çıkarlar dağlara.

Mehmet Karabulut

Gün Kapısı

Ruhi Su'yu Dinlerken

Sedef, gümüş, gecede
Toz oldu zaman
Cem oldu yollar
Bir yoldan Koca Yunus
Bir yoldan Pir Sultan
Geldiler oturdular
Beşyüiz bahardan daha canlı
Beşyüz yazdan daha sıcak
Boyunlarında ip izleri
Besbelli hep kalacak.

Aya baktım yere inmiş
Kaş olmuş Elif kıza
Ak gerdan üstünde iki gül
Yollar bir uzaktan bir uzağa
Sen kanatlı kuş olmuşsun Elif, Karacaoğlan yaya
Varsa dibine yaz aylarında
Konduğun dallar eğilmez mi.

Gece yansı yola düştü obalar
Bre bu ne iştir Dadaloğlu
Yetmedi dağların dostluğu
Giderse gitsin canlar, halk yaşar
Bu tastamam doğru mu.

Türkmen kiliminden çıkmış güneşe
Bir orman uğultusu
Bir yitik ağlama
Ve bitmez tükenmez bir sevidir Ruhi Su
Her solukta
Bir kürek ateş atar damara
Var git kendin bul der doğruyu.

Mehmet Karabulut

Gün Kapısı