Şiir, Sadece

Elimden yiyor kendi yaprağını sonbahar.Dostuz ikimiz. Kabuklarından soyuyoruz zamanı ve ona öğretiyoruz yürümeyi: Zaman geri dönüyor kabu...

Değişik bir anahtarla açarsın evi, evde savrulur suskun olanın karı. Akan kana göre, gözünden, kulağından ya da ağzından, değişir senin ana...

Hangi taşı kaldırsan seninle çıkıyor ortaya. gereksinim duyanlar korunmasına taşın: çıplak, karman çorman oluyorlar yeniden şimdi. Hangi ağ...

Güz kendi yaprağını yiyor elimden: biz iki dostuz. Zamanı ceviz kabuklarından ayıklayıp yürümeyi öğretiyoruz ona: Aynada pazar, düştü uyana...

Akçakavak, yaprağınla ak-pak bakarsın ya karanlığa. Ak düşmemişti hiç annemin saçlarına. Kara hindiba, Ukrayna ne kadar yeşil. Sarışın anne...