Ey taş! Ey, zavallı taş! Ne zamandır uyuyorsun böyle, hangi çağdan bu yana. Niçin yaşadın kendi içinde? Ey taş! Ey zavallı taş! Bekleyip duruyorum yeni bir adımın beklenen gününü, uzun uykundan silkineceğin günü. Ne güzel olacak o gün seni görmek. O anda sen, ayaklarını kımıldatıp yavaşça, kaldıracaksın başını şaşırmış insanlara karşı ve başlayacaksın sürünmeye yerde.