Sen hiddetli barışsın, ey gemi, kayan
hayvansı gecesin, Antarktik yabancı,
gölgeden buzdağınla geçip gidemezsin önümden
tırmanmadan ben
duvarlarına bir gün ve kaldırmadan
deniz altı kışının zırhını havaya.
Güney’e doğru çatırdadı dışlanmış gezegenden
siyah ateşin, yosunları kımıldatan
ve sıklığın çağını sallayan
sessizliğin ülkesi.
Sadece biçimdi o, meşinden haşmetinin ileriye kaydığı
bir dünya titreyişiyle kuşatılmış büyüklük, ürkütülmüş
kendi gücünden ve şefkatinden.
Öfkenin gemisi, tutuşmuş
kara karın meşaleleriyle,
senin kör kanın doğduğunda,
uyudu denizin zamanı bahçelerde,
ve kendi beyaz mekanında çözdü ay
fosfor ışıltılı mıknatıstan kuyruğunu.
Çatırdadı hayat
mavi bir ateş gibi, denizanasının anası,
yumurtalıkların devasa fırtınası,
ve bütün bitkiler saflıktı,
deniz asmalarının bir vuruşu.
İşte senin canavarın böyle direk oldu
dikilmiş arasında suların
geri dönen kanı gibi anneliğin,
ve gücün kirletilmemiş geceydi
köklerin üzerinde çağıldayan.
Şaşkınlık ve korku salladı
yalnızlığı, ve senin anakaran yüzdü
uzaklarda gözde adaların arkasında:
fakat dehşet geldi buz gibi ayın
gülleleri üzerine ve girdi etinden içeri,
senin korkutan, sönmüş lambalarını
kollayan yalnızlıklara saldırdı.
Seninleydi gece: yattı sana sarılarak
fırtınalı yapışkan bir çamurla,
ve senin kasırganın kuyruğu yaraladı
yıldızın uyuduğu buzu.
Ey büyük yaralanmış, yarılmış
şimşek gürültüsünü zıpkınların mülkleri üzerine
fırlatan sıcak kaynak, boyanmış
dökülen kanın deniziyle,
uysal ve uyuyan hayvan kaçırılmış
bir siklon gibi yarılmış yarı kürelerden
ispermeçet için kara gemilere,
şenelmiş kötülükle ve vebayla.
Ey heykel, ölmüş ve muazzamsın
polar ayın kristalleri arasında, içe işleyen gök
ağlayan dehşetten bir bulut gibi
ve örtüyor okyanusu kanla.
hayvansı gecesin, Antarktik yabancı,
gölgeden buzdağınla geçip gidemezsin önümden
tırmanmadan ben
duvarlarına bir gün ve kaldırmadan
deniz altı kışının zırhını havaya.
Güney’e doğru çatırdadı dışlanmış gezegenden
siyah ateşin, yosunları kımıldatan
ve sıklığın çağını sallayan
sessizliğin ülkesi.
Sadece biçimdi o, meşinden haşmetinin ileriye kaydığı
bir dünya titreyişiyle kuşatılmış büyüklük, ürkütülmüş
kendi gücünden ve şefkatinden.
Öfkenin gemisi, tutuşmuş
kara karın meşaleleriyle,
senin kör kanın doğduğunda,
uyudu denizin zamanı bahçelerde,
ve kendi beyaz mekanında çözdü ay
fosfor ışıltılı mıknatıstan kuyruğunu.
Çatırdadı hayat
mavi bir ateş gibi, denizanasının anası,
yumurtalıkların devasa fırtınası,
ve bütün bitkiler saflıktı,
deniz asmalarının bir vuruşu.
İşte senin canavarın böyle direk oldu
dikilmiş arasında suların
geri dönen kanı gibi anneliğin,
ve gücün kirletilmemiş geceydi
köklerin üzerinde çağıldayan.
Şaşkınlık ve korku salladı
yalnızlığı, ve senin anakaran yüzdü
uzaklarda gözde adaların arkasında:
fakat dehşet geldi buz gibi ayın
gülleleri üzerine ve girdi etinden içeri,
senin korkutan, sönmüş lambalarını
kollayan yalnızlıklara saldırdı.
Seninleydi gece: yattı sana sarılarak
fırtınalı yapışkan bir çamurla,
ve senin kasırganın kuyruğu yaraladı
yıldızın uyuduğu buzu.
Ey büyük yaralanmış, yarılmış
şimşek gürültüsünü zıpkınların mülkleri üzerine
fırlatan sıcak kaynak, boyanmış
dökülen kanın deniziyle,
uysal ve uyuyan hayvan kaçırılmış
bir siklon gibi yarılmış yarı kürelerden
ispermeçet için kara gemilere,
şenelmiş kötülükle ve vebayla.
Ey heykel, ölmüş ve muazzamsın
polar ayın kristalleri arasında, içe işleyen gök
ağlayan dehşetten bir bulut gibi
ve örtüyor okyanusu kanla.
Pablo Neruda
"Evrensel Şarkı"dan
"Evrensel Şarkı"dan
Not: Leviathan: Tevrat’ta (Esaya 27:1) kötülüğü temsil eden bir ejderhanın adı olarak geçmektedir. Tevrat’a göre, dünyanın yaratılması sırasında Jehova tarafından yenilgiye uğratılmıştır. “Leviathan” bir su canavarı olarak algılanmaktadır.
