Güzelim, ölümlüler! Ben taştan düş gibi,
Bu herkesin incindiği göğsüme, bana,
Düşündüreyim diye verilmiş ozana
Madde gibi dilsiz, ölümsüz bir sevgiyi.
Kurulmuşum gökte ben anlaşılmaz sfenks;
Yüreğim kuğu aklıyla kar bileşimi;
Çizgileri yerlerinden eden devimi
Sevmem de ne ağlar ne de gülerim bir kez.
Ozanlar görkemli tavırlarıma baktıkça,
Ki en yüce anıtlardan almışım demek,
Kafa yorup duracaklar yaşamlarınca;
O uysal aşıkları kendime çekecek
Saf aynalarım var, her şeyi en güzel kılan:
Gözlerim, geniş gözlerim, sonsuz ışıktan!
Charles Baudelaire
Kötülük Çiçekleri
1857
Bu herkesin incindiği göğsüme, bana,
Düşündüreyim diye verilmiş ozana
Madde gibi dilsiz, ölümsüz bir sevgiyi.
Kurulmuşum gökte ben anlaşılmaz sfenks;
Yüreğim kuğu aklıyla kar bileşimi;
Çizgileri yerlerinden eden devimi
Sevmem de ne ağlar ne de gülerim bir kez.
Ozanlar görkemli tavırlarıma baktıkça,
Ki en yüce anıtlardan almışım demek,
Kafa yorup duracaklar yaşamlarınca;
O uysal aşıkları kendime çekecek
Saf aynalarım var, her şeyi en güzel kılan:
Gözlerim, geniş gözlerim, sonsuz ışıktan!
Charles Baudelaire
Kötülük Çiçekleri
1857
