Ay Işığı Sonatı

Birinci Şiir

Bütün ışıkları söndürdüm,
Ardına kadar açtım penceremi.
Nasıl beklediğimi bilirsin
Unutma, e mi?

Bir beyaz kedi gibi gel pencereme
Öyle sessiz gir içeri.
Yalnız oturamıyorum artık,
Sıkılıyorum geceleri.

Bir kilim ser odama, dört köşeli
Üstünde asma yaprakları olsun;
Dost yüzlü gölgeler içinde,
Misafirim olursun.

İkinci Şiir

Küçük avuçlarımı hatırlarsın,
Babam için dua ettiğim günler,
Parmaklarıma bakma şimdi,
Sonradan büyüdüler.

Sen benim çocukluğumun ışığı,
Hiç değişmedin değil mi?
Sokul şöyle yanıma, sokul
Tut ellerimi.

Gör nasıl büyüyor insan,
Benim için geçmede yıllar.
Senin boyunsa hala
Pencerenin boyu kadar.

Üçüncü Şiir

Kimseye söylemediğim şeydir,
Ben artık eski İLHAN değilim.
Gündüzleri bir şey değil,
Geceleri artıyor garibliğim.

Küçük çıplak ayaklarla, sessiz,
Aklıma geldi mi sevdiğim,
İki ucunda iki iplik,
Sabun misali kesilir yüreğim.

Öyle bakma yüzüme, bakma,
Benim iyi kalbli ayışığını.
Bilmelisin artık. Bilmelisin,
Zil zurna aşığım.

İlhan Demiraslan

Eller Ekmeğe Doğru